search Zoeken
Aanmelden

Het gladde pad naar verlichting

Het gladde pad naar verlichting “Op Bali weten ze weten ze wat mindful leven is”! Met die woorden strompelde mijn globetrotter moeder na een 6-weekse rondreis over dit mooie eiland ons kantoor binnen. Fraai gebruind, zichtbaar uitgerust en naar eigen zeggen een nieuw en vooral meer “verlicht” mens.

Een mens dat minder waarde hechtte aan Westerse luxe. Dat strompelen kwam niet van vermoeidheid vanwege het vele rondreizen, maar vanwege het feit ze pittig was gevallen. Nu is dat vallen in onze familie niets nieuws. Wij zijn qua lopen niet elegant, maar ronduit klunzig. Dat zit gewoonweg in onze genen. Oma en oma’s oma deden het al en zouden qua acrobatische techniek niet hebben misstaan in menig circustent. Een vakantie, dagje uit of anderzijds, zonder ‘Hals- und Beinbruch’ is vrijwel onmogelijk in onze familie. Tijdens een bezoek hoog op een berg aan een Balinees boeddhistenklooster, puffend op weg naar het pad der verlichting, deed mijn moeder dan ook weer een knap kunstje! Gehuld in een batikken sarong die haar benen ten overstaande van de monniken volledig moest bedekken en onwennig schuifelend op een soort van papieren rijstpantoffels, gleed ze met de beide benen in de lucht uit over een met mos begroeide kei en kneusde daarbij haar stuitbeen. “Die monniken weten wat genieten van het moment is” vervolgde mijn moeder. “Die hebben weinig tot geen last van hun ego en van materialisme. Ze zitten op een berg, onder een boom waar ze mediteren en ‘zijn’. Ze zijn zich heel bewust van de schoonheid elk blaadje dat valt en elke rups die voorbij kruipt. Daar kun je nog veel van leren!”. Als tegenargumenten meldde ik, dat monniken, die de hele dag alleen maar op een berg zitten en datgene praktiseren wat wij zo modern ‘mindfulness’ noemen, geen druk van onze Westerse maatschappij kennen. Die hebben geen dure huizen, hypotheken, eigen bedrijven, gezinnen met opgroeiende pubers of sociaal-maatschappelijke verplichtingen. Ze zijn op weg naar, ofwel reeds aangekomen op het pad der verlichting, doen aan ‘soulfulness’ en zijn zo goed als los van aardse ballast zoals hebzucht, macht, materialisme, uiterlijkheden, ego en lust. Ze leven celibatair, wonen in een bescheiden community ver van de bewoonde wereld en hebben nog alle tijd om te luisteren naar het oorverdovende geluid van vrijwel volledige stilte. De belangrijkste lichamelijke basisbehoeften als eten, slapen en een dak boven het hoofd, zijn vervuld en de rest van de Maslow- piramidelagen is (of lijkt) er volstrekt overbodig. Maar zo werkt het hier niet helaas. Om haar pijnlijke lichaam met een gekneusd stuitbeen na twee weken mediteren, zelfreflecteren en relativeren tot rust te laten komen, verbleef mijn moeder ook twee weken in de ultraluxe Komaneka Spa in Ubud (www.komaneka.com) . Een volledige tegenstelling in vergelijking met de sobere habitat en leefwijze van de monniken. Naast het verblijf in een bijna koninklijke suite met dito comfort, het ondergaan van dagelijkse massages en het nuttigen van zeer rijk bedeelde maaltijden, onderging mijn moeder hier de befaamde, van oorsprong rituele ‘Lulur Treatments’ op basis van yoghurt, aromatische specerijen en exotisch fruit. “Waar dacht je aan toen je deze behandeling onderging?”, vroeg ik haar. “Ik dacht terwijl ik heerlijk weg droomde op de klanken van ontspannende Gamelanmuziek, aan het kopen van een tweede huis op Bali of Bonaire, aan de geweldige Business Class-bediening op de terugreis, dat ik graag een nieuwe auto wil deze zomer en…” Ik onderbrak haar verhaal. ”Dus je genoot niet echt van het moment zelf en was dus allesbehalve verlost van ego en materialisme? Je zou toch denken dat de monniken en een religieuze wellness behandeling als Lulur je Westerse attitude tijdelijk zouden indammen? “Maar wat vind jij er dan van als wij deels op Bonaire of Bali zouden gaan wonen”, was mijn moeders wedervraag. “Als ik jou was, zou ik een boom adopteren”, was mijn antwoord. “Ergens hoog op een Balinese berg en vooral heel ver verwijderd van gladde, met mos begroeide keien. Daar zou ik onder gaan zitten en heel ‘mindful’ gaan genieten van elk blaadje dat valt en elke rups die op weg is om te transformeren in een vlinder. Daar kun jij dan nog veel van leren zei ik met een brede glimlach. Dat kost weinig tot niets en het grootste voordeel is, dat je al zittend in elk geval niets kunt kneuzen of breken…”! Mirna van Donselaar www.cosmetitextpr.nl

Wij waarderen je privacy.

Wij gebruiken cookies voor analyse, de mogelijkheid tot berichten te delen op social media en om advertenties te tonen. Door op Akkoord te klikken en verder te gaan stem je in met ons privacybeleid en kan je gebruik maken van deze functionaliteit.