Het grote probleem is niet Corona maar zorgverslaving

De ontwrichting van de samenleving door het Coronavirus brengt van alles aan het licht, maar vooral dat we gezonder moeten leven.

Midden in de Coronacrisis schreeuwt iedereen moord en brand. Mensen slaan uit pure paniek aan het hamsteren, de overheid komt met draconische maatregelen die voor velen niet ver genoeg gaan en grote evenementen worden afgelast.

Verder kijken dan de crisis lang is

Het gevolg is dat ziekenhuizen worden overbelast en dat zelfs Klaas Knot, president van de Nederlandse bank in Nieuwsuur roept dat er meer geld naar de zorg moet. Paniekvoetbal, waarmee niet de kern van het probleem wordt aangepakt. Daarom moeten we in alle rust verder kijken dan de crisis lang is.

De zorg is voor de meesten een vangnet

Onze ziekenzorg is al jaren overbelast: het benodigde aantal verpleegkundigen is niet aan te slepen. Alle zieke mensen willen zo snel mogelijk de beste zorg. Het enige antwoord dat de politiek kan bedenken is “meer geld naar de zorg”. De verworvenheden van het solidaire zorgsysteem, worden (letterlijk) koste wat het kost in stand gehouden. Nog steeds houden politici en burgers vast aan de overtuiging “dat niemand erom vraagt ziek te zijn”. Een achterhaalde opvatting want veel mensen vragen er door hun leefstijl om ziek te worden: de zorg is hun vangnet. Maar die zorg kan het niet aan en een crisis zoals deze rond het coronavirus laat zien dat het ziekenhuis keuzes moet maken tussen het wel en niet behandelen van patiënten. Ook is de zorg al jaren onbetaalbaar omdat steeds meer mensen met een ongezonde leefstijl aankloppen. Daardoor komen artsen en verpleegkundigen niet toe aan het verlenen van zorg aan mensen die dat echt nodig hebben omdat ze een aangeboren ziekte of handicap hebben, gewond raken bij een verkeersongeluk of … getroffen worden door een virus.

Ophogen van de dijken

Het heeft er alle schijn van dat de politiek kiest voor het ophogen van de dijken in de ziekenzorg. We schuiven nog meer op naar een vangnetsamenleving, terwijl er een ommezwaai nodig is naar een samenleving waarin gezondheid centraal staat. Keuzevrijheid voor voeding, niet-bewegen, roken en drinken: het klinkt heel leuk, maar mensen kunnen het niet aan en wentelen de kosten die uit ongezond gedrag voortkomen, af op de samenleving. De meesten zijn alleen gevoelig voor consumptieprikkels en slagen er niet in gezonde leefstijlkeuzes te maken: de tijd van vrijblijvendheid is voorbij. We moeten fundamentele keuzes maken en wat mij betreft is het maatschappelijk debat bij dezen daarover geopend.